ไม่อยากถึงจุดๆนั้นเลยครับ จุดที่มีทุกอย่าง ยกเว้นเพื่อน

อายุ18ครับ ช่วงที่จบม.6มา เศษรฐกิจที่บ้านไม่ดีเอามากๆ ตัวผมเองที่กำลังจะเรียนต่อก็ต้องช่วยที่บ้านทำงาน
กลายเป็นว่าตอนนี้ก็ทำงานอยู่บ.เอกชล ทำงาน6หยุด1 เข้าเที่ยงออก2ทุ่ม

ส่วนเพื่อนๆตอนนี้ก็ขึ้นปี.1กันไปหมดแล้ว เราเองก็ไม่ได้ติดต่อกับเพื่อนเลย เพราะไลฟ์สไตล์มันเปลี่ยนไป
ไม่ใช่เราไม่ติดต่อนะ จากกลุ่มตอนม.ปลายที่ไปไหนไปกัน สงกานต์ที่ผ่านมาก็เพิ่งรวมกลุ่มกันไปเล่นน้ำ
ตอนนี้ก็กลายเป็นผม ที่มองดูพวกเค้าไปเที่ยวกัน ไปแฮงค์เอ้าท์สนุกสนานกัน ถ่ายรูปกลุ่มกัน แต่.. ไม่มีเรา ...

คำถามแรกที่ขึ้นมาคือ ทำไมไม่ชวนกันหน่อยหรอ.. เพราะปกติเราไปไหนชวนกันตลอด
ก็น้อยใจครับ เราคิดใว้ว่า ขึ้นปี1 อยากเรียนมอเดียวกัน หอเดียวกัน ไปไหนด้วยกัน เหมือนมอปลาย
ผมไม่โทษเพื่อนๆนะ เพราะมันก็อาจจะคิดว่าเราไปเดินในทางของเรา อีกอย่างเดือนนึงหยุด 4 วัน
จะเอาเวลาไหนไปกับเพื่อน เห้อ555

ผมทำงานแต่เด็ก ผมไม่กลัวการทำงาน ผมมั่นใจว่าอนาคตผมประสบความสำเร็จได้ ไม่ต้องพึ่งปริญญา
แต่ลึกๆแล้วผมมานอนๆคิดดู ถ้าถึงจุดนั้นแล้วไงต่อ ตอนนี้กลับมาคิดว่า เราไม่อยากรวย ไม่อยากมีชื่อเสียง ไม่อยากอะไรทั้งนั้น
อยากมีบ้าน ครอบครัวอบอุ่น และเพื่อน .. แค่นั้น

ถ้าวัยแบบ25 มานั่งหาเพื่อนแบบมอปลายมันคงไม่ทันแล้ว เห้อ ไม่อยากถึงจุดๆนั้นเลยครับ